Het idee leefde dat deze degradatie wel eens snel ongedaan gemaakt zou kunnen worden. Enkele talentvolle voetballers hadden zich bij Vriendenschaar als lid aangemeld. Bertus Vrind, keeper en afkomstig van de profclub Heerenveen, was door zijn werk in Culemborg komen wonen. Hij woonde aan de Burgemeester Keestrasingel, dus vlak om de hoek van onze voetbalvelden aan de Westersingel. Ook Gerard Salampessy, afkomstig van Elinkwijk, had zich weer bij Vriendenschaar gemeld. En verder was er een nieuwe oefenmeester, in de persoon van Henk Angenent. Ooit profvoetballer bij Fortuna ’54 en voetbalinternational. Het bestuur van Vriendenschaar had trainingen van Angenent, op dat moment nog onder contract bij Velox, bijgewoond. Diep onder de indruk was het bestuur van de warming ups van de spelers. Zoiets hadden we bij Vriendenschaar nog nooit gezien. Angenent werd gecontracteerd, zelfs op full-time basis. Niet alleen de senioren 1 en 2, maar ook de junioren zouden door Henk Angenent onderhanden worden genomen. En verder was er een spelersraad in het leven geroepen om de belangen van de selectiespelers te behartigen. Mooi allemaal…
De oefencampagne van het eerste elftal was naar behoren. En iedereen ging er eens recht voor zitten toen ons eerste elftal thuis een klinkende 4-1 overwinning op HVC boekte. Er volgde een gelijkspel tegen Minerva in Utrecht: 1-1. Teleurstellend was de 0-3 thuisnederlaag tegen Vreeswijk. Tegen SO Soest werd in Soest 2-2 gelijk gespeeld. En tenslotte werd CDN in een bekerduel met 6-0 afgedroogd.
Maar hierna ging het goed mis. Wat niet lekker zat bij de spelers was dat Angenent er een zeer consequent opstellingsbeleid op nahield. Niet komen trainen, dan ook niet meespelen. Die afspraak was van te voren ook gemaakt. Maar dat Angenent daad bij het woord voegde, dat waren de spelers sinds jaar en dag niet gewend. Er was in het verleden altijd geschipperd tussen niet trainen en toch voetballen. En het was ook niet altijd een plezier om op de verouderde accommodatie aan de Westersingel in weer en wind te trainen. Door het harde opstellingsbeleid vielen spelers als Simon van de Wens en Gerard Salampessy in ongenade. Andere spelers gaven er zelf de brui aan. In een groot krantenartikel in het Utrechts Nieuwsblad zetten Henk Angenent zijn beleid uiteen, onder de kop: ‘Vriendenschaar kan niet in één jaar alles goedmaken’ erop wijzend dat de prestaties bij Vriendenschaar al jarenlang een dalende lijn vertoonde. En zo temperde hij de verwachtingen bij de supporters.
Het artikel verscheen juist op het moment dat ons eerste elftal een gevoelige 6-2 nederlaag tegen Midlandia had geïncasseerd. Het was het begin van een bijna eindeloze nederlagenreeks, bij uitzondering onderbroken door een enkele magere overwinning. Vriendenschaar bleef onderaan de ranglijst bungelen, maar er was lang nog hoop om aan degradatie te ontsnappen doordat HVC en SEC het niet veel beter deden.
Met nog een paar wedstrijden te gaan, vond het bestuur het echter niet verantwoord om door te gaan met Angenent. Het stelde de trainer op non-actief (met behoud van salaris). Het bestuur vond Angenent weliswaar verantwoordelijk voor de ondermaatse prestaties van het eerste elftal, maar legde tegelijk ook de verantwoordelijkheid bij de spelers die niet de inzet hadden getoond die had mogen worden verwacht. Ons eerste elftal degradeerde voor de tweede achtereenvolgende keer, nu naar het ‘afdelingsvoetbal’, voor het eerst sinds 1915!!
Kort na het op non actief stellen bleek Henk Angenent te lijden aan een progressieve zenuwziekte waardoor hij binnen zeer korte tijd in een rolstoel belandde en later in een verpleeghuis. De echtgenote van Henk Angenent klaagde vervolgens Vriendenschaar aan dat Angenent nog recht had op ziektekosten en vakantiegeld. Het bestuur had er meermalen bij Angenent op aangedrongen dat hij zich tegen ziektekosten diende te verzekeren, maar dat had hij keer op keer geweigerd onder de uitspraak ‘Ik word nooit ziek’. Mevrouw Angenent wendde zich tot de spelersvakbond VVCS. Ondanks de weigering van Angenent en het volledig nakomen van diens salaris door Vriendenschaar, oordeelde de bond dat Vriendenschaar toch als werkgever verantwoordelijk was. Vriendenschaar was tot het nabetalen van ziektekosten en vakantiegeld verplicht. En dat deed Vriendenschaar alsnog zij het niet van harte.
De relatie met de familie Angenent was hierdoor zo zeer verpest dat Vriendenschaar niet meewerkte aan een benefietwedstrijd die op zondag 9 november 1975 op Sprokkelenburg, de thuishaven van Fortitudo, voor Angenent werd georganiseerd.
Henk Angenent overleed op 26 december 1977, slechts 47jaar oud. In 1979, na diens overlijden, vond er alsnog een verzoenend gesprek tussen Vriendenschaar en mevrouw Angenent plaats.
En wat Vriendenschaar betreft, in het seizoen 1975/76 degradeerde ons eerste elftal voor de derde achtereenvolgende keer. Deze degradatie kon door een ingediend protest worden voorkomen. Dit is een ander verhaal. Uiteindelijk zouden er daarna snel betere tijden gaan aanbreken.
