Vóór de Tweede Wereldoorlog ging Vriendenschaar nogal prat op de prestaties van de reserveteams. Niet alleen had Vriendenschaar een sterk eerste elftal, maar ook de reserves mochten er zijn. Die werden geregeld kampioen in hun afdeling, zo ook het tweede elftal. Dat nam zelfs deel aan promotie-degradatiewedstrijden om de reserve eerste klasse te bereiken, zonder resultaat overigens.
Na de Tweede Wereldoorlog ging het echter mis. Tot afgrijzen van het bestuur degradeerde het tweede elftal in 1947 naar de reserve derde klasse. Alle hoop was er op gevestigd dat het tweede elftal in het seizoen 1947/48 zodanig zou presteren dat de reserve tweede klasse weer zou kunnen worden bereikt. Het tweede elftal kwam een heel eind, maar strandde toch. Een van de hoofdoorzaken was dat het tweede elftal te vaak spelers moest afstaan aan het eerste elftal. En dat was nodig ook, want het eerste elftal verkeerde in degradatienood en redde zich uiteindelijk op het nippertje. We moeten daarbij bedenken dat het slechts drie jaar was ná het optreden van het eerste elftal in 1944 dat toen streed om promotie naar de eerste klasse, destijds het hoogst bereikbare niveau in het Nederlandse voetbal!
Een nieuwe kans voor het tweede elftal in het seizoen 1948/49 dan. Maar het ging in dat seizoen wederom niet helemaal voor de wind. Af en toe werd er gewonnen of gelijk gespeeld. De punten kwamen druppelswijs binnen, aldus ons clubblad uit die tijd.Maar er waren ook fikse nederlagen te noteren. Zo was er een 6-2 nederlaag tegen Zeist 2 en zelfs een 9-0 nederlaag tegen Hercules 2. De koploper in de klasse, Patria, was voor alle concurrentie ver uit zicht. Maar ons tweede had met nog twee wedstrijden te gaan wel nog enige kans op een hoge klassering. Zo ver kwam het niet. Ons tweede eindigde in de middenmoot met 21 punten uit 21 wedstrijden (per wedstrijd waren er toen maximaal twee winstpunten te boeken, tegenwoordig drie).
Samenvattend schreef met in het jaarverslag: 'Het tweede elftal bracht ook niet veel groots. Kwam op een gegeven moment ook danig in de benauwde hoek. Dank zij enige overwinningen achter elkaar werd het gevaar afgewend niet alleen, maar bereikten zij tenslotte nog de bovenste helft. Aan de verwachting het enige jaren geleden verloren tweede klasserschap te heroveren werd niet voldaan'.
We laten het licht schijnen op enkele personen op de foto. De man staande geheel links op de foto is de heer van Gelder, toen de hoofdtrainer van Vriendenschaar. Hij was voor het eerst aangesteld met ingang van dit seizoen 1948/49. Aanvankelijk zou Dolf van Kol (befaamde speler van Ajax en 33 keer international) weer hoofdtrainer worden zoals dat in 1933 ook al het geval was geweest. Maar Dolf van Kol liet Vriendenschaar dit keer op het laatste moment in de steek. Van Gelder kon vervolgens worden vastgelegd. Hij deed zijn werk naar tevredenheid en bleef enkele seizoenen als trainer van Vriendenschaar aan. Hij leverde ook veel redactionele bijdragen aan het toen nog spiksplinternieuwe clubblad. Uiteraard over techniek en tactiek maar ook over de positie van spelers binnen een elftal, zoals de vleugelspeler, de binnenspeler en de midvoor in het S.S.S. ,wat stond voor het StopperSpilSysteem.
Van de spelers waren Eef en Riens Bronk dik veteraan. Zij speelden al in de jaren dertig van de vorige eeuw in het eerste elftal. Eef Bronk maakte met Antoon van Gendt en Hans Uitenboogaart nog deel uit van ons 'glorie-elftal' uit 1944 dat via beslissingswedstrijden tegen DOS uit Utrecht de eerste klasse probeerde te bereiken. Koen van Lint was sinds jaar en dag keeper van het tweede elftal, zeker al vijfentwintig jaar lang. Koos de Koning zou van 1975 tot en met 1982 deel uitmaken van het jeugdbestuur van Vriendenschaar. Dik Pels zou later vaste bespeler van ons eerste elftal worden.
Hubert Lausberg zou in de jaren zestig nog roem vergaren als scheidsrechter in het betaald voetbal. Maar hij was ook niet te beroerd om in die tijd een partijtje Culemborgs bedrijfsvoetbal te leiden voor anderhalve man en een paardenkop.
