In 1970 bleef ons elftal derdeklasser, maar bracht het zich pas in de allerlaatste competitiewedstrijd in veiligheid. In 1971 moest het degradatiewedstrijden spelen en redde zich. In 1972, twee wedstrijden voor het einde van de competitie, bracht ons elftal zich in veiligheid door met 0-0 gelijk te spelen tegen Celeritudo uit Utrecht. Ook in 1973 zou Celeritudo de reddende engel voor Vriendenschaar zijn, maar wel op een bijzondere manier.
Ons elftal werd in dat seizoen voor het tweede achtereenvolgende keer getraind door Huib Saltzherr. Hij was uit eigen gelederen afkomstig. Hij was, geboren op 7 mei 1945, meteen na de Bevrijding van de Tweede Wereldoorlog, door zijn vader Frans aangemeld als lid van Vriendenschaar. Frans was op dat moment speler van het eerste elftal.
Ook in het seizoen 1971/72 was ons eerste elftal opnieuw geen hoogvlieger. Het verkeerde voortdurend in de onderste regionen van de ranglijst. Op 1 april 1972 moest ons eerste elftal spelen tegen Celeritudo op dat moment kampioenskandidaat nummer 1. De wedstrijd die geleid werd door scheidsrechter Stevens uit Den Haag, moest echter in de tweede helft worden gestaakt wegens enorme regenval. Op het moment van staken stond ons elftal met 0-1 achter.
De wedstrijd moest op 29 april opnieuw worden gespeeld. De KNVB had besloten dat de gehele wedstrijd overgespeeld moest worden, dus niet alleen het restant van de gestaakte wedstrijd. De heer Stevens zou de wedstrijd opnieuw leiden. Echter in de tussenliggende weken had Celeritudo zijn kampioenskansen verspeeld. En de concurrentie voor de degradatieplaatsen waren al klaar met de competitie. Vriendenschaar moest dit keer minimaal gelijk spelen om zich tegen Celeritudo in veiligheid te stellen. Dat lukte. Ons elftal kwam thuis met 2-0 voor te staan en won uiteindelijk met 2-1. Door deze overwinning stelde ons elftal opnieuw het derdeklasserschap veilig. Het was de laatste wedstrijd onder leiding van Huib Saltzherr. Die zou in het volgende seizoen worden opgevolgd door trainer Bax. Vriendenschaar zelf kon, het 65-jarig bestaan vierend, in ieder geval opgelucht ademhalen.
